David Hockney ‘Pool’ (1978)  Waar zijn hier de naakten die elkaar   de suntanned  lijven  kusten? Verlaten  ligt het terras van minnaars  Campari slurpt enkel nog de ondergaande zon “ Boys, o, boys wie badmeester Nazomer’s fluitje opduikt mag heel de … Lees verder →

Vissen kennen parameters. Wij vangen zij happen naar lucht in water terwijl wij denken dat zuurstof in bomen zit, al die liefde in boomschorsen gekrast. Het duurt jaren tot bomen zich herstellen langer dan relaties duren. Liever het ijzeren slot … Lees verder →

zij krassen en dan mogen wij nog van geluk spreken dat het nacht is, zij krassen zacht, midden in de lucht verleren zij het vliegen, er zweeft een onzichtbare sliert speekseldraden in de lucht waaraan zij zich ophangen zij staan … Lees verder →

zij leeft in de kern van een glazen bol haar eigen atrium ‘ik ga even’ zegt hij ‘de wind is gaan liggen’ en drukt geroutineerd een volle hand rond haar glas zijn stem klinkt neutraal als een blokje om met … Lees verder →