Walden 2.0: Het begin

Voor de allerlaatste keer maak ik aan het einde van de dag, in de boekwinkel waar ik negen jaar heb gewerkt de kassa op. Ik draai de bonnen uit en stop ze zorgvuldig achter de paperclip. Ik schuif de lade dicht. Ik knip het licht uit. Ik sta even stil in de donkere winkel.

‘Dag boeken,’ fluister ik en draai voor de allerlaatste keer de deur op slot.

Het is precies vier weken geleden dat ik mijzelf ineens tegen mijn baas hoorde zeggen; ‘ik neem ontslag.’ Het baantje in de boekhandel heeft jarenlang gezorgd voor een stabiel inkomen naast het onzekere dat ik inbreng met schrijfopdrachten, blogs, interviews en schrijflessen. En hoewel het onzekere gedeelte nog lang niet voldoende is om van te bestaan, besluit ik ineens in het diepe te springen, ruimte te gaan maken om het wel voldoende te laten zijn.

Thuis drink ik champagne op mijn besluit. Speciaal voor mij staat er nog een mooie nazomerse avond op het programma. Ik blijf tot laat in de tuin zitten.

In de tussentijd wordt een boshut voor mij in gereedheid gebracht. Hij heeft jarenlang leeg gestaan. Er lopen muizen in de keukenkastjes, er zit een gat in het dak en de kachel werkt niet. De tuin is overwoekerd. Ik heb al gezien hoe mijn hangmat past tussen twee grote kastanjes. Waar je hangmat hangt, daar kun je wonen en dus maak ik me geen zorgen. Morgen rijd ik erheen om drie maanden in stilte te kunnen werken aan mijn debuutroman en aan een ondernemingsplan. Maar eerst hang ik mijn hangmat op tussen de twee grote kastanjes in de tuin. Ik zal erin gaan liggen en luisteren naar het ruisen van de wind. Ik wil de tijd voorbij laten tikken en de druk van me af laten waaien. Ik wil eerst komen tot niets om daarna te komen tot iets. Iets nieuws. Iets waarvan ik nu het bestaan nog niet ken. Ik ben benieuwd wie ik blijk te zijn en wat ik blijk te kunnen. 

Heidi Koren

Dit bericht is geplaatst in Home, Walden 2.0 en getagd, , , . Bookmark de permalink.

Reacties zijn gesloten.