De Dichter, mocht hij ooit tot rust komen,
dan binnen het ommuurde kerkhof van
Anthée, in de verste hoek, zijn laatste haven.
F’16’s rijten er de onmetelijke hemel open,
het sonore tapijt van de N97 vermaalt er elke
grafsteen tot gruis.
Maar denk 1928, slechts de ongedurige trillers
van een veldleeuwerik, het geloei van een verweesde
koe, ’s nachts bevriest de huil van een uil er
de stilte van de uitgetikte tijd.
Geen levende ziel bezoekt er ooit nog een graf,
enkel, occasioneel, een koppel dronken van
verboden liefde, uit op het sterven van de kleine dood.
Zij missen hem niet, de Dichter.
(Anthée, de eerste begraafplaats van Paul Van Ostaijen, volgens sommige getuigen werd hij nooit verhuisd naar het Schoonselhof in Antwerpen, er zou daar een lege kist begraven zijn…)
