Walden 2.0: Stilstaan

‘Jij moet hier blijven,’ roept de jongste van mijn vriendin me toe. Hij kijkt er streng bij. Zijn wijsvinger priemt naar het onzichtbare plekje voor hem op de grond. Ik probeer weg te komen, maar de kleine man is het er niet mee eens.
      ‘Ik moet helemaal niks,’ zeg ik, werp hem een kushandje toe en stap in de auto. Ik ben even op bezoek geweest bij mijn vriendin in de woonwijk. Ik moest er de hele stad voor door. Het was druk. Ik wil terug naar de boshut, waar een emaillepotje met gemberthee op de kachel staat, de hond op de bank ligt te slapen, waar het ruikt naar smeulend hout en mijn manuscript op me wacht. Of in elk geval steeds minder, denk ik erachter aan. Ik zwaai nog even en rijd de straat uit.
      Die zin blijft in mijn kop zitten; dat ik steeds minder moet en My God, wat is dát fijn! Er zijn jaren geweest van zorgen, van hollen en van brandjes blussen, vele jaren. Van die jaren heb ik ook genoten. Ik ben blij dat ze er waren, maar het was ook veel. Té veel, zo bleek toen ik in 2015 to-taal instortte. Er volgde een tranendal en een traag herstel. Allemachtig wat is ook mijn leven een cliché want inderdaad: sindsdien is er steeds meer ruimte gekomen. Ruimte om te doen wat ik wíl doen om mijn eigen leven vorm te geven en ik geef gehoor. Het smaakt naar meer. De behoefte om helemáál zelf uit te maken hoe ik mijn leven leven wil, groeit alleen maar. Het opzeggen van baan en huis is kennelijk nog niet genoeg. Ik wil wegkruipen als een bosdiertje en tevoorschijn kruipen als ik het weer weet, als zich een nieuw verhaal heeft aangediend of als een nieuw gedicht zich heeft genesteld in mijn hoofd. Ik groei in het alleen zijn. Ik wil leren loslaten, alles wat ik zolang krampachtig heb proberen vast te houden en zelf met enige nieuwsgierigheid ontdekken hoe het verder zal gaan, dat leven van mij.
      Nou ja dat kan nu dus, zie ik als ik mijn bijna lege agenda opensla. Nog twee weken vol werk, klussen, opdrachten, dan is het stil. Lege, lege bladzijdes tot aan mijn nieuwe kakelverse agenda toe. Fijn hè, of toch niet?