Het stelletje in de auto die pardoes voor haar remde keek verbaasd naar hoe ze overstak. Elyse liep naar de andere kant van de straat als een loper in een schaakspel. Diagonaal en telkens als ze corrigeerde weer diagonaal. Het was beter door te gaan dan stil te staan. De wijsheid van een gebroken tegeltje.
In een portiek met een statige groene deur bleef ze hijgend van de angst staan. Haar oksels waren nat en met moeite wurmde ze een hand met een busje deo onder trui en bloes. De duif op de vuilnisbak naast haar wist niks van zweet, enkel van honger.
De kerkklok sloeg twee bronzen slagen. Alles boven haar, de lucht gespannen van horizon naar horizon, was als een aluminium helm. Iets kabbelde vlakbij haar. Ze was niet in de buurt van een rivier of beek. Elyse propte haar bloes moeizaam in de broek en nam een slokje bronwater. Ze wist niet dat je kon vergeten hoe je rechtdoor moest lopen.
Lusteloos knabbelde ze op een stengel selderij. Zo’n dieet kon zwaar wegen.
Drie vrouwen op een rij kregen een wasbeurt. Kranen sputterden. Haar kapper keek verwachtingsvol door zijn wimpers.
‘Zeg het maar, schatje.’
‘Ik wil een afspraak maken voor… ehm… Jean-Marc, ik schaam me, maar welke maand is het ook alweer?’ De kapper glimlachte.
‘Het is juli, schatje. Ju-li.’ Een lok haar verborg haar hoge voorhoofd. ‘Wat is er aan de hand, Elie? Is het gisteren laat geworden?’
‘Eh, Ja, het was gezellig, ja…’ Was ze nou echt vergeten hoe je een datum voor een nieuwe afspraak prikte? Welke dag was het vandaag eigenlijk? Je kon zoiets niet vragen. Zelfs niet aan Jean-Marc die al jaren haar coup van stijl en uitstraling voorzag. Het gaf haar een oncomfortabel gevoel dat ze het belangrijk vond wat mensen van haar dachten. Maar ze was net als ieder ander, dacht ze. Net als ieder ander!
‘Ik weet niet eens meer waarom ik hier ben!’ De lach klonk zelfs haar een beetje hysterisch in de oren en ze kon zien dat Jean-Marc alleen voor de vorm meedeed.
‘Kan ik misschien nú?’
‘Maar natuurlijk, Elie, ga daar maar vast zitten.’
Ze nam plaats aan de vierde douchebak, naast een oude vrouw waarvan het haar snel weer in het juiste staalwolmodel zou terugspringen. ‘Wat wil je drinken?’ vroeg Jean-Marc toen hij terugkwam.
Na een slokje van de koffie wist ze weer welke dag het was. Ze moest Dion van school halen! Elyse stond abrupt op, sloeg de handdoek verwilderd van haar schouders, liep Jean-Marc bijna om die net shampoo in zijn handen had gespoten en maakte vluchtige excuses.
‘Volgende week dan maar, Elie?’ zei hij lachend.
Tijdens het rennen kon ze op de kerktoren zien dat er nog tijd genoeg was. Elyse vertraagde haar pas en pakte een stengel selderij uit haar handtas. Na de scheiding was ze gaan diëten. Niet dat ze het nodig had, maar ze voelde zich er gewoon beter bij. Ze dacht dat Hector een ander had. Hij zou toch niet alleen maar bij haar weggaan omdat het niet meer goed ging? Het ging al zo lang niet lekker! Maar ze dacht dat ze het hadden uitgepraat. Daar zou hij Dion toch niet voor in de steek laten? Al was het niet zijn kind. Ze beet hard een stukje selderij af.
Volgens de schoolbel kwam ze precies op tijd. Op het schoolplein stonden nog meer moeders met hun fiets en een enkele vader. Elyse begon een gesprekje met de moeder van een vriendje van Dion. Ze hadden het vermoeden dat hun zoons elkaar hadden leren kennen omdat ze dezelfde naam hadden.
Haar zoon rende niet harder of langzamer dan de andere kinderen. Allemaal blonde en peperkleurige kopjes in felle kleding gillend omdat ze vrij waren. Hier en daar was een gekleurd gezichtje te zien, net zo opgelaten. De grotere kinderen volgden bedaard, maar hun blijdschap was ook te zien. Ze vond het heerlijk dat haar zoon ongegeneerd kon genieten, maar ze maakte zich zorgen dat hij zou struikelen.
Hij sprong naar haar armen, maar ze kon hem met geen mogelijkheid oppakken en knuffelen. Ze was vergeten hoe ze voorover moest buigen! De andere ouders deden het moeiteloos. Hij sprong weer op, te enthousiast om haar aarzeling te merken of zich te schamen. Hij lachte er zelfs bij alsof het een nieuw spelletje betrof. Een van de ouders keek haar vragend aan. Ze voelde een harde knobbel van spanning longen en hart in elkaar drukken. Weer koud zweet, weer zware adem en pijn in de nek.
‘Kom, Dion, geef me een hand, dan lopen we het stukje.’ Hij keek haar met grote ogen aan en strekte toen zijn armpje uit. Ze voelde tranen opkomen, terwijl ze naast elkaar liepen.
Wat was er aan de hand? Wat als ze haar kind nooit meer in haar armen kon nemen? Ze probeerde een doos die bij de vuilnis stond te pakken. Dat was geen probleem. ‘Zullen we wat leuks doen, Dion? Stap hier eens in?’ Hij keek verrast op en klom erin. Ze pakte de doos op en zo liepen ze verder, op weg naar de supermarkt. Giechelend zette ze hem in het winkelwagentje. Zijn giechelen schetterde door de drukke winkel. Een aantal klanten keek vertederd toe.
Ze wilde Hector bellen, haar ex, maar ze hadden alleen contact over zakelijke dingen. Het huis, de alimentatie. Of hij begon over zijn werk. Ze kon even geen historische betoog over de oude Grieken aanhoren. Het was vreemd niet meer die vertrouwdheid met hem te voelen. Ze hadden het vroeger over alles en ze miste zijn steun.
Gelukkig was haar nieuwe appartement niet ver van school. Ze kende ook ouders die de hele stad moesten doorfietsen. Het was te lastig om hem in de doos de trap op te krijgen. Lenig als een chimpansee klauterde hij helemaal alleen tegen het donkerrode tapijt op. Misschien had ze hem te beschermend opgevoed. Haar moeder was voor haar gevoel te vrij geweest. Die nam haar en haar broer altijd overal heen en vergat hen soms een beetje op een feestje. Maar wat was dan de beste manier om een kind op te voeden? Ze wilde er een boek over kopen, maar realiseerde zich dat het misschien te laat was.
Elyse zette thee, terwijl de kat op het aanrecht de boodschappentas kopjes gaf. Dion opende de laptop. Toen ze met een hete mok op de barkruk zat wist ze weer hoe het moest. Ze pakte haar zoon op alsof het jaren geleden was. Hij kraaide vrolijk naar haar, maar met een handje greep hij kansloos naar de muis. Ze dansten door de ruimte, bijna struikelend over het voetenbankje. Het was moeilijk Hector gelijk te geven, maar ze begreep het wel. Er waren zoveel dingen waar ze het niet over eens konden worden. Op vakantie wilde hij het liefst naar steden en zij naar stranden. Uiteindelijk kwamen ze steeds op het platteland terecht.
Het was allemaal niet zo makkelijk, dacht Elyse, terwijl ze haar zelfgemaakte tzatziki at. Ze raakte gefixeerd door de wandklok met grote zwarte cijfers. De wijzers trokken haar oog tergend langzaam mee. De secondewijzer haperde telkens voor de abrupte overgang naar het volgende streepje. De grote wijzer trilde aarzelend om de overstap te maken, als passagiers voorop een pontje bij het aanleggen. Elk beeld dat haar iris bereikte raakte los van het vorige.
De grote wijzer aarzelde, van drie naar vier, opgejaagd door de kleine, ingehaald en overgenomen en weer ingehaald door de secondewijzer. Ze vroeg zich af wat voor spel Dion speelde. Ze geloofde niet dat videogames aanzetten tot geweld, maar toch, iets in zijn ogen als hij zo geconcentreerd bezig was riep haar beschermzucht op. Ze moest Hector bellen, hem uitleggen, vragen… De wijzer, de wijzer, ze kon niet stoppen met kijken. Altijd maar binnen spelen. Wilde hij dan niet aan een sport doen? De wijzer. De wijzer… Dorst maakte haar duizelig. Ze kon niet opstaan, zo geobsedeerd als ze was door het verlopen van de tijd.
‘Lieverd, zou je voor mama een glaasje water kunnen pakken?’
‘Maar ik ben net op een nieuw level!’
Daar zat ze, uitgedroogd als een banaan in de woestijn, geplakt aan de goedkoopste klok van het warenhuis. Ze bracht haar pols omhoog tot het horloge voor haar neus hing. Haar ogen sprongen over van de wandklok naar de armklok. Nu kon ze zich naar de koelkast draaien door haar arm te verplaatsen. Het bleek toch nog een hele toer om de melk te pakken. Haar ogen kwamen losser van de klok met elk slokje dat ze nam. Vocht maakte de herinneringen vrij, maar wat maakte dat ze vergat hoe ze niet naar de klok hoefde te kijken? Wat als ze vergat om te ademen?
Een uurtje later zaten ze naar het jeugdjournaal te kijken. Een aardbeving in het zuiden van de wereld, een afgezette regeringsleider in het oosten, hongerige kinderen in een ander zuiden, de mogelijkheid dat het wereldkampioenschap voetballen naar België en Nederland kwam. Het was prettig dat ze het nieuws zo makkelijk en lief brachten. Zo zag ze de wereld graag: als door de ogen van haar kind.
In Griekenland hadden bergbeklimmers de bron van de Lethe ontdekt, een mythische rivier die vergeetachtigheid zou veroorzaken. Ze moest grinniken, aangezien zij juist door water ging herinneren. De rivierbedding zelf was al eeuwen in gebruik als akkergrond, bevochtigd door de bron zelf. Sinds een paar jaar werd er ook uit de regio geëxporteerd, maar niemand had geklaagd. Misschien kwam dat doordat men het toch vergat, grapte de verslaggever.
Het was alsof ze zich herinnerde in de douche te hebben gepoept na een nacht drinken. Elyse rende de keuken in en keek op de verpakking van de dille: made in Greece. De komkommer: made in Greece. De selderij! Ze aarzelde niet en gooide het allemaal in de vuilnisbak. Na een korte pauze waarin ze nadacht, haalde ze de groente uit de bak en spoelde het weg in het toilet. Al dat gezonde voedsel… Vergetelheid.
Ze moest Hector bellen. Ze ging Hector bellen! Ze pakte haar mobiel en drukte de sneltoets in.
