Drie gedichten, Arne Deprez

bijna niets

zullen wij onaf blijven?
maar dan niet
afhankelijk

misschien kan onbeholpen
op de foto wel
en te klein ook

zelfs als wij straks allen met dubbele mobiele data
en wifi op de trein
en onze Brother 3D-print, ook thuis
in kleur

misschien zelfs als wij met een omgekeerde voedingsdriehoek
en naast de bewegingsdriehoek
ook een welzijnsdriehoek, een kwestie
van onze mentaliteit
maar ernstig dan

bijvoorbeeld in combinatie
met een suikertaks
en liefst zonder fiscaal voordeel dan ook

misschien dat wij zo
wel ietske

 

de tere plek

wat zullen wij?

misschien willen wij
onvermurwbaar gewoon
ademen

misschien verlangen wij
naar waar alle verschil wegvalt
maar dan als een andere soort
onverschilligheid

misschien naar waar zij niet springen
naar het veel te zilte van een stuk brood
in de branding

misschien willen wij gewoon
modern zijn, maar dan echt
het zuchten voorbij

dus hulde brengen aan strakke lege lijnen
en hun sacrale ruimte, de opwaartsheid
en de mooie verhoudingen
die kloppen

het zal een andere tijd

 

#genoeg

zullen wij genoeg kunnen taggen?
om alles…

of toch zoveel #mogelijk
om toch maar, al was het maar…

omdat #wij niet herhalen
dát kunnen wij aanbrengen
omdat #wij willen hernemen om
dan #verder te gaan
maar of dat #vergenoeg?

toch willen #wij dit zo #effenvechten
dat zo optillen, elkaar dusdanig
pogend te verheffen
trachtend te
volhoudend
en elkaar een #gelukkigeverjaardag
blijven wensen ook

wij zullen ons klaarmaken

maar of #wijgenoegzullen?

Dit bericht is geplaatst in Poëzie en getagd, . Bookmark de permalink.

Reacties zijn gesloten.